zaterdag 3 december 2011

3 december 2011

We vieren vandaag Sinterklaasfeest op het bed van pappa en mamma. Niels en Juul zijn er ook, en die heb ik de afgelopen week best wel gemist. Er zijn veel cadeautjes en het is erg gezellig. Na het uitpakken van de cadeau's en het inpakken van de kleren moeten we erg snel wassen en in de kleren. Opa en oma komen en wij gaan met z'n drieën in de auto, naar Groningen. Het was een emotioneel afscheid, omdat we niet weten wat ons te wachten staat.

We komen op de afdeling M², waar we allemaal kindjes zien zonder haar, met palen op wieltjes met allerlei zakjes eraan. Pappa en mamma worden hier erg verdrietig van. Ik mag gelukkig lekker bij ze op schoot zitten en ik loop ook een klein beetje rond. Er zijn vooral veel verpleegsters met witte jassen aan. Ze kijken erg lief naar me, maar ik weet niet zo goed wat ik er mee moet. (ook zie ik sommige lief naar pappa kijken, of lijkt dat maar zo). Ik zeg lekker niets tegen de zusters en kijk, als ze beginnen te praten, mooi de andere kant op.

Pas de volgende dag gaan ze iets doen. Ze willen een plasje van me, en proberen een plaswekker. Jammer, hadden ze in Zwolle ook al geprobeerd, maar ik zweet het gewoon weer los. Dan een katheter en dat is echt niet leuk. Als ik op zo'n bed moet liggen en iedereen houdt me vast, dan word ik bang en ga ik heel hard huilen. Pappa en mamma zijn trouwens altijd bij mij in de buurt en laten me niet alleen bij die witte pakken! Er is ook een vrouw die bellen blaast om mij, naar zeggen, af te leiden. Dat dit niet helpt laat ik met mijn gezicht duidelijk zien. Mijn plas gaan ze onderzoeken op ziektes en dat horen we dan maandag. We hopen allemaal dat het meevalt. Gelukkig is er in de middag afleiding. Sinterklaas komt samen met heel veel pieten op motoren langs in de grote hal beneden. Ik krijg zelfs een cadeau (een smurfin) die me weinig kan boeien. Op maandag komt pappa met de Groninger krant de kamer binnen lopen. Hij laat een foto zien van het bezoek van Sinterklaas. Ik en pappa staan op de foto. Lekker belangrijk laat ik met mijn gezicht zien. Ik wil maar een ding, weg van hier!
De volgende dag gaan twee witte jassen nogmaals proberen in mijn armen een prikje te maken. Wederom met bellenblaas erbij. Net als in Zwolle wil het niet lukken. Waarom blijven ze dit steeds weer proberen?

Geen opmerkingen:

Een reactie posten